Platonik Aşkım Kostantinopolis.

Kulağımda Nil Karaibrahimgil’in İstanbuldayım şarkısı,taksimdeyim.. Nevizade geceleri, midye dolma’lar, sokak şarkıcıları..simit satan çocuklar, çiçek satan yaşlı teyzeler.. Bir yanda rakım ve mezelerim,diğer yanda içine daldığım düşüncelerim.. düşünüyorum.. Bir kulak versek aslında kim bilir ne hikayeler barındırır bu şehir.. Ne ayrılıklar, ne barışmalar yatar bu sokaklarda.. bu güzelim sokakların dili olsada konuşsa.. Bu tramvayda kim bilir kaç kişi sevdiğinin arkasından baka kaldı, belkide ayrıldıve ağladı.. belkide diğer sokağın sonunda başka bir insan, aslında o giden tramvayın gelmesini bekliyordur içindekilerle birlikte.. belkide sevdiğini bekliyordur..

Her sonun bir başlangıcı olduğunun en basit bir örneği aslında bu.

Bir sürü farklı kültürü içinde bulundurup, nasıl hala bu kadar orjinal kalabilir ki bir şehir?
Bir gün taksim’de saç baş dağınık en salaş elbiseler’le kokoreç yiyen ertesi günü şık şıkırdım Nişantaşı’nda latte eşliğinde macaron’unuda yiyebiliyor.

Birde ‘Küçük Beyoğlu’ var.. bütün gençlerin buluştuğu biraların içildiği ve müziğin sadece kahkahalar olduğu bir mekan.. Ne para,nehayat gaylesi sadece sohbetin güzelliği kalıyor insanın aklında..

Her türden insanın bulunduğu büyülü bir şehir..Çoğu insanda bu şehre aşıktır,bir sevgili gibidir, dışardan bakılınca kusursuz içerden bakınca pürüzlü.. ne onunla ne de onsuz, ve başka hiçbir şehre benzemez güzel İstanbul..

Ve ben bu şehir’e aşığım..

Yıllardır karşılık bulamayan bir aşk bu. Hiç bir zaman tam olarak bir arada olamadık ki nasıl karşılık bulsun bu aşk. Yıllardır 2-3 günlüğüne bir görünüp tekrar kaybolduğum bir şehir burası. Doğru düzgün görüşemedik, tanıyamadık birbirimizi. Sohbeti nasıldır, yeni gelen bir insanı nasıl karşılar, bana karşı nasıl bir tepki verir bilemiyorum, ve korkuyorum.. Reddedilmekten, kabul görememekten bu şehir’e..

Ama korku yetmiyor, hala yaklaşmak ve her nefesimde İstanbul’u hissetmek istiyorum ben. Her ne pahasına olursa olsun..Bu şehirde yaşamak.. bu şehri yaşamak istiyorum.