Sonunda bu da
oldu. Delirdim. 4 Aylık Master eğitimimde en sonunda dellendim. Bugün sabah
öyle bir modda uyandım ki, napıyorum ben hayatımla diye sorgulamaya başladım.
Hiçbirşey! Dağlarda ve bayırlarda koşmak varken ben bir şehirde tıkılı kalmış
ve sadece iki aydır başımı derslerden kaldırmamışım. Zaten çalışmaktan arta
kalan zamanlarda ise uyumak en lüks aktivitem olmuş. Bunalımdaydım arkadaşlar,
gerçekten. Ben çalışkan bir insan değilim. Gerçekten değilim. Bütün lise ve
üniversite arkadaşlarım bilir, öyle oturup saatlerce çalışabilecek bir yapım
yok benim.
Etrafımdakiler
bile bu özelliğime öyle bir adapte olmuşlar ki, Kıbrıs’taki bir haftalık
tatilimde çalışırken annemler hayatlarının şoklarını yaşadı. Teyzeme gidip “Sedef
sabah kalkıp çalışıyordu” dediğinde bile teyzem gülmüş ve gayet sarkastik bir
cevap vermişti. Sonuç olarak gerçekten çalıştığımı bugün öğrendiler,
inanmamışlar, “Kiiim Sedeeef Sabaaaah kalkıpppp çalıştııı ehuehuehueh yok daha
neler” gibi. Sonuç olarak 22 yaşından sonra gerçekten normal öğrenci gibi
çalışmaya başlayan Sedef delirdi.
4 ayda bir defa
bile club’a gidemedikten sonra geçen haftasonu bir underground club’a gittik.
Ayağımda postal botlarım, bir kot ve atlet ile sadece coşmak istiyordum.
Yaşadığımı, genç olduğumu hatırlamam lazımdı. Ve o müzik kanıma girerken, dik
yukarı hoplayıp zıplarken, uzun bir süreden sonra nefes aldığımı ve yaşadığımı
hissettim ve bu beni herkesin kendine sıklıkla sorduğu soruları kendime sormama
itti.
“Napıyorum ben?
Niye bu kadar kasıyorum ki?” Hippi olasım var yemin ediyorum sokaklarda yatıp,
otostop çekerek dünya’yı dolaşayım mesela. Gopro almışım extreme spor olarak
sadece metro’ya inip biniyorum bu ne yaa?! Millet skydiving yapar, sörf yapar
ne bileyim bir yerlerden atlar zıplar, ben ancakta oturup Kardashian poposu
büyüteyim. Oldu cınııım. Olmaz artık. Bugün delirdikten sonra çok değişik
kararlar aldım. Bildiğin “Ölmeden önce yapmak istediğim 1902819827 şey” a.k.a. “Bucket
List” yaptım. 1 saat metro’da giderken etrafımda da robotlaşmış insanları
gördükçe yapacağım en mantıklı şey buydu zaten.
Önceliklerim
arasında SKYDIVING VAR! Yapacağım sayın seyirciler! Her ne kadar uçaktan korkan
bir insan olsamda bunu yapmadan ölmeyeceğim! (Anne hemen delirme, iş işten
geçtikten sonra haberin olacak). Groupon’a üye oldum. Bütün extreme sportları
seçtim. Ne kadar antin kuntin adrenalin isteyen şey varsa hepsine üye olacağım.
Yemeyip içmeyip cep harçlığımı bunlara yatıracağım. Böyle otur otur evde hayat
mı geçer? Geçmez.
Radikal kararlar
alıyorum. Öyle tembel hayvan gibi hayat geçirmeyeceğim. Pamuk ipliğine bağlı
hayatım, bana verilen en güzel hediyeyi neden boş boş harcayarak geçireğim ki?
Bunu kendime niye yapayım? Sırf geleceğim için endişelenerek zaten bayağı zaman
harcamışım, ve mutsuz olmuşum. Bunalıma girmişim. Bu endişenmek bana 7 kiloya
ve psikolojik hasar ile birlikte kendi içimdeki benliğimden kopmama neden
olmuş. Öncelikle o 7 kiloyu vermeye başlayarak hayatımı daha yaşanası hale
getirmeye çalışacağım.
Ben adrenalin’in
şiddetli bir şekilde vücudumu ve damarlarımı ele geçirmesini hissetmek
istiyorum.
Boş boş yaşamak
bana göre değil, daha az endişelenip, daha çok coşmak istiyorum.
