Katil ve Maktûl

Kulağımda Bülent Ortaçgil çalıyor Teoman’la birlikte söylüyorlar Sensiz olmaz diyorlar.. Bu sabah yalnız uyandım, kahvaltım anlamsızdı diyor Teoman başında.. Ne de güzel söylüyor..

Kaptırdım kendimi bu melodiye gidiyorum, yapmam gereken işlerde bitmiş.. Haftalar önce hayat’ı sorgulama tuşumu kapatmıştım bugün yine açtım.. Tam şu anda hemde..  

İçimde hiç rahat olmadığım bir duygu.. Yalnızlık.. Gün geçtikçe ağırlığı daha da artıyor.. odamda yalnızım, duvarlar olmuş en yakın arkadaşım tavan ise flörtüm.. Bakıyorum sosyal medya’ya herkes gayet memnun hayatından, mutluluk maskeleri takılmış, kimse üzgün değil.. Durup düşünüyorum bu kadar komplike düşünen ben miyim sadece diye? Sadece üzülüp ağlayan ben miyim? Kimsemi üzülmez be kardeşim ! Bir bu beytambal krizler benimi buluyor ? diye.. Yok yine cevap yok herkes dışardan mutlu herkes çok iyi.Sadece ben mi berbat haldeyim ?! 

...diye düşünürken..

Ve gelen bir mesajla açılıyor eski defterler.. Kafada dolanıyor yine beni yıpratan düşünceler..

Ne zaman verdiğim değer kadar değer göreceğim? Ne zaman merak ettiğim kadar merak edileceğim? Ne zaman verdiğim sevginin karşılığını alacağım? Ne zaman teslim ettiğim her kalbim yerini paramparça pestili çıkmış bir kalp yerine tertemiz aynı sevgiyle teslim edilen bir kalbe bırakacak? Ne zaman insanlar bu kadar kötü olmayı bırakacak? Kalp bu kalp! Babanın malı değil! Karma diye birşeyde varmış, yok öyle bir şey kardeşim! Herkesin yaptığı yanına kalır. Ne ekersen onu biçersinmiş! Laf!

Her yeni biriyle tanıştığımda eline veriyorum bir altıpatlar al bu senin, çelik yelekte giymiyorum o insanın çok iyi bir olduğuna inanıyorum, ve verdiğim o altıpatları sadece beni korumak için kullanacak diyorum. . İnsanı en çok en güvendiği yaralarmış derler boşuna demiyorlar demek ki.. Ne zaman ki o altıpatları verdiğimi unuttuğum zaman gelir çatar ya, hah tam o sırada o insan çıkarır cebinden o tabancayı dayar anlıma.. gözümün içine baka baka sen bunu hakediyorsun der ve çeker tetiği.. O an sen onun için ölmüşsündür ama o seni öldürmüştür.. O Katil olmuştur sende Maktul.. güvendiğin insan inandığın insan seni vurmuştur.. Hemde bunun cezasını çekmeyen elini kolunu sallaya sallaya cinayetler işlemeye devam eden bir katil.. Yaptığı yanına kar mı kalacak diye düşünürken sen o elini kolunu sallaya sallaya çeker gider.. Kimsede ağzını açıp birşey söylemez, suçlamaz, yine önüne bakar ve hayatına kaldığı yerden devam eder.. Ve sen bunu unutamazsın..Yakıştıramazsın önce altında sebepler ararsın, kendinde hata ararsın ama bulamazsın..

Bir iz bırakır sende zamanla geçer dersin ama senin ilacın zaman değildir.. Yeni bir altıpatların sahibidir o izi senden silecek olan..  

Cebinde tabancan gezmeye başlarsın yine, bu sefer üstünde çelik yeleklerle, beklersin belki bu defa vuracak olan kişinin kurşunu üstümden seker ve gider diye.. Yada hiç vurmaz ölene kadar seninle beraber olur diye..