Ben Eskiden Karanlıktan Korkardım

Ah bu ergenliğimden kalma odanın bir dili olsada konuşsa.. Duvarlarımda hala posterler, asılı duran yıllar önceki Metallica konser bileti, ona etrafında gitar ve rock müzik ile ilgili bulduğum saçma sapan yapıştırmalar eşlik ediyor.

Mahfettiğim duvarlar, mahfettiğim mobilyalar, herşeyi geçtim mahfettiğim bir kapı var odamda, her baktığımda nasıl bu kadar salak olabildim diye kendime soruyorum. Malmışım ben ergenken, onu anladım.

 Ama özgürdüm, ben ergendim sonuçta yemişim geleceğini diye hiçbirşeyi düşünmeden yaşardım, yarın ölecekmişim gibi her günü doya doya yaşardım, ne kadar abuk subuk aksesuar ve kıyafet  varsa üstüme geçirir ben Punk’cıyım kimse bana karışamaz diye ortalıkta köyün delisi gibi dolaşırdım, ben sistemin bir parçası olmadığımı kanıtlıyordum öyle palyaço gibi gezerken ortalıkta. Herkes bana bakıyor çünkü tarzımı çok beğendiler diye de geziniyordum ortalıkta. Hayır! Tarzına değil soytarıya benzer bir görüntün olduğu için insanlar sana bakıyordu. Ama ben çok “cool’dum”  ama çokta mutluydum..

Kimseyi sallamadığım için hayatı hiç sallamadığım için mutluydum. O zamanlar karanlıktan korkardım çünkü hayal gücüm vardı, o karanlıktan her an bir şey çıkacakmış gibi kafamda öyle canavarlar, ruhlar kurar çizerdim ki, film yapılsa en iyi film dalında oscar alır, bilindik korku filmlerinin kategorileri IMDB’dekorku’dan komediye dönüşür, ve Spielberg yaratıcılığımın önünde saygıyla eğilirdi. Eskiden yaratıcılığım vardı, hayal gücüm vardı..

Olmayan şeylerden korkardım, olan şeyleri hiç sallamazdım.. Yıllar geçti karanlıktan korkmamaya başladım, çünkü hayal gücümü kaybettim, gözle gördüğüm gerçek şeylerden korkmaya başladım, en büyük korkum ise insanlar oldu, herkesin aslında bir canavar olduğunu farzederek yaşar oldum. Hayal gücüm yerini şüphelere, güvensizliklere bıraktı. Kimseyi olduğu gibi düşünmeden, herkese şüphe duyarak yaklaşmaya başladım. O karanlıktaki canavarların hepsini insanlarda görür oldum.

Ben yine Karanlıktan korktuğum zamanların kafasını yaşamak istiyorum, gerçeklikle yüzleşmeden daha mutluydum ben, tek korkum karanlıktı, tek gerçeğim kendi hayal gücümdü.. Büyüyünce elimde ne kaldı? Saçma sapan gerçek bir dünya.. Ben yine karanlıktan korkmak istiyorum, umursuzca yaşamak ve hiçbirşeyi düşünmemek istiyorum..